Ureility należą do niezwykle nietypowych meteorytów. Nazwa klasy pochodzi od Novo Urei – spadku, który miał miejsce w Rosji w 1886 roku i okazał się zupełnie nowym typem kosmicznej skały. Poza oliwinem i piroksenem w ureilitach można znaleźć także grafit wypełniający przestrzenie między kryształami. W przypadku NWA 10334 doskonale widać go w formie jaśniejszych, połyskujących „płatków”.
Pochodzenie ureilitów nie jest do końca znane. Wiodąca teoria głosi, że utworzyły się wewnątrz ciała macierzystego, w którym istniały warstwy krystaliczne. Ma tego dowodzić powtarzalny układ kryształów w niektórych ureilitach. Inna hipoteza zakłada, że ureility są nieprzetopionymi kryształami pozbawionymi otaczającej ich cieczy. Istnieje także teoria według której ureility są mieszanką chondrytu węglistego z bazaltem.
